ارزیابی روند کارایی و بهره‌وری باغات انگور منطقه سیستان

هدف از انجام این پژوهش ارزیابی کارایی بهره­برداران انگور منطقه سیستان با استفاده از روش­های ناپارامتری می­باشد. اندازه­گیری کارایی انگورکاران و مقایسه عملکرد آنها نقش مهمی در ارتقاء سطح کارایی و بهره­وری آنها داشته و پشتوانه­ای برای برنامه­ریزی بهره­برداران این محصول نوبرانه در منطقه سیستان می­باشد. یکی از روش­های معمول اندازه­گیری کارایی، روش تحلیل پوششی داده­ها است. این روش علیرغم مزایایی که دارد، در زمانی که تعداد واحدهای تصمیم­گیری کم است، به خوبی قادر به اندازه­گیری کارایی نیست. لذا، با استفاده از رویکرد تحلیل پوششی پنجره­ای تعداد واحدهای تصمیم­گیرنده افزایش پیدا می­کند و به خوبی می­توان کارایی بهره­برداران را اندازه­گیری کرد. در این پژوهش با استفاده از رویکرد تحلیل پنجره­ای داده­ها در بازه زمانی 1395-1390 کارایی انگورکاران سیستان تعیین خواهد شد. با توجه به نتایج بدست آمده در مورد کارا و یا ناکارا بودن بهره­برداران، شهرستان­های زابل و هیرمند و زهک مقدار کارایی آنها کمتر از یک می­باشد که نشان­دهنده ناکارا بودن بهره­برداران انگورکار می­باشد و همچنین مقادیر شاخص بهره­وری مالم­کوئیست نشان می­دهد که بیشترین میانگین تغییرات بهره­وری کل برای شهرستان زهک با مقدار 05/1 در طی دوره مذکور است. یکی از مؤثرترین عوامل در تغییرات بهره­وری کل در کشاورزی، تغییرات تکنولوژی بوده است. پیشنهاد می­شود که برای افزایش کارایی و بهره­وری محصول انگور در منطقه از فناوری جدید تکنولوژی کشاورزی (یکپارچه­سازی باغات و استفاده از آبیاری نوین) استفاده شود.